CIASTEK

Opowiem Ci jego krótką historię.

Ciastka spotkaliśmy wtedy na targu w Skaryszewie, który nadzorujemy. Największy targ koni w Europie. Wręcz tradycja. Choć haniebna. Ale dziś warunki są milion razy lepsze niż były.

Żadne konie stamtąd od lat nie są sprzedawane na ubój. Ale tylko tam.

Nie mamy wpływu na to, co dzieje się z nimi kolejnego dnia. Ani za rogiem.

Ciastek wchodził nam w obiektyw. Wiercił się, kręcił i zaczepiał wszystkich. Łapał za rękawy, skubał za kurtki, grzebał po kieszeniach.

Wszyscy szli dalej. Przecież nie szedł wtedy na rzeź. A dla miłośników – były znacznie piękniejsze konie, z dobrym papierem i perspektywami.

Gdy targ opustoszał, on tam ciągle stał i rozglądał się. Ale nikt go nie chciał. Gdy robiło się znowu szaro, odwiązali mu linę i poczłapał kopyto za kopytem do swojego żuka.

Kilka dni temu gospodarz zadzwonił. Zapytał czy go pamiętamy. Jakże moglibyśmy zapomnieć. Podarł połowę ciuchów szczypiąc – tak bardzo chciał zwrócić na siebie uwagę.

Ale wtedy nie było na to czasu. Ani przestrzeni.

Dziś też tego czasu nie ma. Musimy do piątku, 27 grudnia zebrać 5000 złotych. I tym razem nie mamy nadzoru – albo my albo znowu poczłapie do żuka. Tym razem będą na niego czekać pod wrotami rzeźni.

Ot, gospodarz chce mieć kasę na święta, a że koń swego klienta nie znalazł, to niech człapie.

Minął więc prawie rok.
Powoli szykujemy się na Skaryszew 2025, a echem odbija się ten 2024.

Ciastek już urósł. Może nie skubie rękawów, i nie zaczepia każdego. W oborze nie ma nawet kogo..

Ale dziś pozwól, że ją zaczepię za niego. I dla niego. Zaczepię Cię i poproszę, byś wstawił się dziś za nim.

Liczy się każde 10 złotych. Każde przekazanie światu, że Ciastek tu dziś stoi. Jak wtedy stał i czekał, aż został sam.

Jeśli dziś zostanie tu sam, jak wtedy na targowisku.. jeśli wszyscy sobie pójdą.. tym razem dostanie wyrok.

Pozwolisz na to?