USZATKA I ŚNIEŻYNKA

Trochę przed czasem, wiem.
Ale pomyślałam, że.. że jeśli dam im Świąteczne imiona – to doczekają grudnia, no i tych Świąt. Tak na szczęście je dostały.

Głupio, myślisz?

Jest strasznie zimno, palce mi drętwieją gdy to piszę. Dlatego będzie krótko. Ale konkretnie.

Ich historia. Te dwie uszate oślice miały etat przy niewielkim hotelu na trasie do Zakopanego.

Ale hotele wybudowały się większe i piękniejsze – i hotel z mini zoo tej jesieni się poddał. Biznes upadł. Bywa.

Wywieźli oślice w jedyne miejsce, które chciało je przyjąć. Ty wiesz które. Do skupu. Do handlarza.

Tysiące samochodów pędzących ekspresówką widzą już tylko opuszczony hotel. I ogrodzenie, za którym stały ośle uszy, a dziś smętnie wiszą łyse konary drzew.

Dziś te uszy wtulają się we mnie. Daleko tu od ekspresówki. A ciepłe, wilgotne chrapy wciskają mi się w dłonie. Stoję tu i szukam w głowie pomysłu, aby je stąd zabrać.

Zamarznę tu. Chłopaki też. Nawet nie z temperatury, ale z innego zimna, pełnego obojętności.

Musimy do jutra zebrać tysiąc złotych. Dokładnie tyle. By je zadatkować.

Myślisz że 48 godzin starczy, by dać tym uszom nadzieję?